Ιστορίες από τον Κρυπτονίτη #3: Η νύχτα που ο Νικ ο Μπάρμαν έχασε τον έλεγχο (και όχι μόνο)

Είναι σημαντικό στη ζωή να έχεις τις σταθερές σου. Ποια είναι όμως η διαφορά ανάμεσα σε αυτές και το βάλτωμα;

Ο Νικ, μπάρμαν και ιδιοκτήτης του μπαρ Κρυπτονίτης είχε φτάσει στα όρια του με την μεγαλύτερη σταθερά της καθημερινότητας του εδώ και ένα εξάμηνο: Τον Τόνυ, τον Μέθυσο – Φιλόσοφο και μοναδικό θαμώνα του μαγαζιού για απόψε.

Κουλουριασμένος στην γωνία της μπάρας, καθότανε στον αλκοολικό του θρόνο: Ένα σκαμπό πάνω σε μια λίμνη ξερατών.

– “Ένα…Ένα πράμα έχει σημασία Νικ..μόνο ένα… σε αυτή τη ζωή…Τι είσαι; Λύκος ή σκύ- ΜΠΛΙΑΟΥΥΥΥΥΥΥΡΓΚ!!!!!!!”

Η βάση του θρόνου ενισχύθηκε με έξτρα ποσότητες αλκοολικής μεγαλοπρέπειας.

– “Γαμώ το ξεσταύρι σου, κόπανε!!!!Ξεκουμπίσoυ απο εδώ!!! Δεν σε αντέχω πια το καταλαβαίνεις!;”

– Μην σπάζεσαι ρε Νικ… Υπάρχει… Υπάρχει μια ράτσα σκυλιών που λέγεται Τζακ… Τζακ ρούσαλ την ξες;

– “Σου είπα σκάσε! Ξεκουμπίσου από το μαγαζί δε θέλω να σε ξαναδώ”. Είπε ο Νικ έχοντας ήδη στα χέρια σφουγκαρίστρα και κουβά. Εργαλεία Κάθαρσης αλλά και Αποκαθήλωσης.

– “Εσύ είσαι  Νικ Ντάνιελς….. εχεχεχεχεχε. …η καραφλή… σπασαρχίδικη…ράτσα…. που σερβίρει ποτά μια ζωή”

Η τελευταία ατάκα ήταν η κάφτρα που ξεχείλισε το τασάκι. Ο Νικ δεν άντεξε άλλο. Οι φλέβες στο πρόσωπο του σχημάτισαν αρχαία ρουνικά σύμβολα πολέμου και θανάτου. Έχοντας ως όπλο την σφουγκαρίστρα, σημάδεψε με μίσος το στόμα του τελειωμένου μπεκρή.

Ακολούθησε δυνατός θόρυβος αλλά όχι το αναμενόμενο σπάσιμο δοντιών. Ήταν ο ήχος του κονταριού της σφουγκαρίστρας να σπάει πάνω στο αδειανό μεταλλικό σκαμπό.

– “Μα που εξαφανήστηκε ο μπάστ-”

Ο Νικ ένιωσε μια καυτή ανάσα στο σβέρκο του. Μια φωνή γνώριμη αλλά όχι τόσο μεθυσμένη όσο την είχε συνηθίσει του ψιθύρησε στο αυτί:
“Νικ…Νικ…κανείς δεν έχει τολμήσει κάτι τέτοιο και έχει βγει ζωντανός…”

Όσο καυτή και βρώμικη από το πιοτί  ήταν η ανάσα άλλο τόσο παγωμένη και καθαρή ήταν η λεπίδα που ακουμπούσε στον λαιμό του.

“Ψόφα γαμημένε…”

Ο τόνυ με τερατώδη ψυχραιμία, άφησε τον Νικ να πνίγεται στο αίμα του και κάλεσε με το κινητό του…

τουτ τιτ τετ μπλιπ τουυυτ…..

Από την άλλη γραμμή απάντησε μια  διεστραμένη ψιθυριστή φωνή.  Από αυτές που δεν θα ήθελες ποτέ να ακούσεις από την σκοτεινή πλευρά του δωματίου όταν πέφτεις για ύπνο (ή όταν καλείς μαστουρωμένος πιτσαρίες)

– “..Ναι;”

– “Εδώ Γκιγιέρμο. Νομίζω πως δεν μπορώ να κρύβομαι άλλο πίσω απο την περσόνα του Τονυ….”

– …Σε έπιασε πάλι…το bloodlust αδερφέ μου..;

– Ας πούμε πως βαρέθηκα…πολύ…

– Σου έχω καλά νέα…Έχεις  αποστολή. Αυτήν που περίμενες ένα 6μηνο τώρα..

– Επιτέλους! Ο γαμιόλης έκανε την κίνησή του;

– Ναι.. Ο Αλέξης Αστυνόμος βρίσκεται ήδη στην Μύκεθνο και ετοιμάζεται να πάει στο κάμπινγκ ο αλαφροϊσκιωτος…

– Ετοίμασε το Ελικόπτερο.

– Ναι…αδερφέ μου…

*μπλιπ*

Καθώς ο ηχοχώρος πλημμύριζε με το give me drugs των those poor bastards, ένα σατανικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Τόνυ (ή μάλλον του Γκιγίερμο).  Κοίταξε το άψυχο πτώμα του Νικ, έφτιαξε την γραβάτα του και άφησε σαν να μην συμβαίνει τίποτα 320 δηνάρια πάνω στην μπάρα. Τόσο ήταν ο λογαριασμός.

“And all the unhappiness come on you ‘ve got to share it, κακομοίρη Νικ Ντάνιελς…” μονολόγησε πριν εξαφανιστεί στα  τσιμεντένια βάθη της Ατενούπολης.

Κάπου εδώ τελειώνει η τρίτη ιστορία από το μπαρ ο Κρυπτονίτης αρχίζει η 3η σεζόν της Filth noir Saga.